ग्रेट स्मोकी माऊंटन्स पार्क

पुर्व आणि मध्य अमेरिकेच्या राज्यांमध्ये विंटर सिझनचा बर्फ सुरु होण्याआधी झाडांची पाने गळुन जातात. समर संपताना हिरवीगार असणारी पाने हळुहळु रंग बदलु लागतात. पिवळा, केशरी, गुलाबी, लाल, चॉकलेटी असे विविध रंग घेत ही पाने अखेर गळुन पडतात. ह्या सिझनला Fall अथवा Autumn असे म्हणतात. सप्टेंबरच्या अखेरीस सुरु होऊन हा सिझन नोव्हेंबरच्या सुरुवातीला संपतो. ह्या एक-दिड महिन्यांत होणारी ही रंगांची उधळण अतिशय सुंदर आणि प्रेक्षणिय अशी असते. अमेरिकेत भरपुर वृक्षसंपदा असल्यामुळे छोट्यातल्या छोट्या गावापासुन मोठयातल्या मोठया शहरापर्यंत हे Fall Colours पहाता येतात. पण तरीही काही ठिकाणे या Fall Colours साठी खास प्रसिद्ध आहेत जशी की New Hampshire, Vermont ही राज्ये आणि Smoky Mountains ही पर्वतरांग.

२००६ मध्ये New Hampshire चे अद्भुत Fall Colours पाहिले होते आणि २००७ मध्ये थोडया प्रमाणात Ohio  राज्यामधले रंग बघितले होते. ह्या वेळच्या अमेरिकावारीत माझा स्मोकी माऊंटन्स मध्ये जाण्याचा योग जुळुन आला. त्याबद्दल लिहायचा हा प्रयत्न.

स्मोकी माऊंटन्स विषयी थोडंसं:
Appalachian Mountain Range ही पुर्व अमेरिकेतील एक महत्वाची पर्वतरांग. उत्तरेकडील कॅनडाला लागुन असलेल्या Maine ह्या राज्यात सुरु झालेली ही पर्वतरांग दक्षिणेकडील Georgia ह्या राज्यात संपते. २१०० मैल एवढा प्रचंड विस्तार आहे हिचा. स्मोकी माऊंटन्स ही ह्याच अ‍ॅपलेशियन रांगेतील एक उपरांग म्हणता येईल. स्मोकी माऊंटन्सचा बराचसा भाग Tennessee राज्यात येतो तर काही भाग North Carolina ह्या राज्यात येतो. पावसानंतर ह्या डोंगररांगेत धुकं पसरतं ज्याला निळसर रंगाची झाक असते. त्यामुळे या परिसराला स्मोकी माऊंटन्स असं म्हटलं जातं. १९३४ साली याला नॅशनल पार्कचा दर्जा देण्यात आला. आज हे अमेरिकेतील सगळ्यात जास्ती गर्दी खेचणारे नॅशनल पार्क बनले आहे. दरवर्षी जवळपास ९० लाख लोक इथे भेट देतात.

माझ्यापासुन ही जागा अगदी जवळ म्हणजे ६ तासांवर असल्याने ह्या वर्षीचा फॉल बघण्यासाठी इथे जाण्याचा बेत बनत होता. बाकी सर्व मित्रांची स्मोकीवारी झालेली असल्याने मी आणि आशिष असे दोघंच जाणार होतो. ११ ऑक्टोबरला, म्हणजे सोमवारी, कोलंबस डे निमित्त ऑफिसला सुट्टी होती. लॉंग विकेण्ड असल्याने जाण्याचा बेत निश्चित करण्यात आला. इंटरनेट वरुन सगळी माहिती जमविली, कार रेंट केली, हॉटेल बुक केलं आणि ९ ऑक्टोबरला सकाळी निघायचं ठरलं.


दिवस पहिला - शनिवार, ९ ऑक्टोबर २०१०
पहाटे ५.१५ ला घरुन निघालो. GPS मध्ये हॉटेलचा address feed केला आणि त्याच्या सुचनेनुसार प्रवास सुरु केला. सकाळी ८.०० च्या दरम्याने केंटकी राज्यात एक एक्झिट घेऊन कॉफी घेतली आणि प्रवास पुन्हा सुरु केला. आता गाडीचं चक्र माझ्या हाती होतं. डोंगर फोडुन काढलेला रस्ता, त्यावर अगदी मोजकीच वाहने, वाटेत लागणाऱ्या अनेक नद्या, मध्येच येणारं दाट धुकं, हळुहळु रंग बदलायला लागलेले डोंगर हे सगळं बघताना कधी टेनेसी राज्यात शिरलो ते कळलंच नाही. दुपारी ११.३० वाजता ३२५ मैलांचा प्रवास करुन Pigeon Forge ह्या गावात शिरलो.
हे स्मोकी माउंटन्स जवळच्या मैदानी प्रदेशात वसलेलं एक सुंदर गाव आहे. पट्टीने आखल्यासारखा गावामधुन जाणारा सरळ रस्ता, रस्त्याच्या दुतर्फा असलेली असंख्य हॉटेल्स व रेस्टॉरंट्स आणि मागे पसरलेली प्रचंड पर्वतरांग अशी एखाद्या चित्रासारखी याची रचना आहे. River Place Inn नावाच्या हॉटेलचं आमचं बुकिंग होतं. गाडी सरळ हॉटेलवर नेली आणि एकदा बुकिंग निश्चित असल्याची खात्री केली. काउंटरवरील बाई भारतीयच होती. दुपारी ३.०० वाजता चेक-इन असल्याचं तिनं सांगितलं. ३.०० वाजायला बराच वेळ असल्याने तोपर्यंत जवळचा एखादा स्पॉट बघायचा असं ठरवलं. पार्कचा मॅप पाहिला आणि जवळच असणाऱ्या Cades Cove च्या दिशेने निघालो. दिशादर्शनाच्या मदतीस GPS होताच.

गावाबाहेर पडल्याबरोबर लगेच डोंगर सुरु झाले. इथे अजुनही फॉल सुरु नव्हता झालेला. सगळे डोंगर हिरवे होते. वाटेत एका नदीवर फोटो काढुन अर्ध्या तासात Cades Cove ला पोचलो. गर्द झाडी, त्यातुन जाणारा लुप रोडचा scenic drive, वाटेत अनेक ट्रेल्स आणि ह्या परिसरातील पहिली वसाहत असल्याचे ऐतिहासिक महत्व या कारणांमुळे अनेक पर्यटक इथे भेट देतात.

 

Cades Cove कडे जाणारा रस्ता


वाटेत एका ट्रेलची पाटी पाहुन आम्ही थांबलो. १ मैलाचा छोटा ट्रेल आणि हाताशी भरपुर वेळ म्हणुन गाडी पार्क केली आणि ट्रेलच्या मार्गावर चालायला सुरुवात केली. थोडं चालल्यावर अजुन एका ट्रेलची पाटी दिसली. तो ट्रेल ३.६ मैलांचा होता. शक्यतो हे लुप ट्रेल्स असतात. जिथुन सुरु होतात तिथेच येऊन संपतात. हा ट्रेलही तसाच असेल अश्या समजुतीने हा मोठा ट्रेल सुरु केला. वाटेत लागणाऱ्या डोंगरांवर बरेच ओक वॄक्ष होते. फॉल सुरु असल्यामुळे त्यांची फळे (ज्यांना acorn म्हणतात) खाली पडत होती. ट्रेलच्या त्या पायवाटेवर आम्ही दोघं सोडता कोणीही नव्हतं. त्यात ह्या फळांच्या पडतानाच्या आवाजाने भयाण वाटत होतं. अनेक डोंगर आणि झरे पार करत ३ तासांनंतर शेवटी एकदाचा डांबरी रस्ता दिसला आणि ट्रेल संपल्याचा आनंद झाला.



ट्रेलच्या वाटेतील जंगल


रस्त्यावर आलो आणि असं लक्षात आलं की आम्ही भलतीकडेच बाहेर आलोय. आमची गाडी बरीच मागे राहिली होती. ट्रेलच्या वाटेने परत उलटं जाण्यापेक्षा रस्त्यावरुनच चालत जायला सुरुवात केली. बराच वेळ चालल्यानंतरही गाडी पार्क केलेली जागा काही दिसत नव्हती. आम्ही बरोबर दिशेने चाललोय का अशी शंका यायला लागली. तेवढ्यात एक आजी-आजोबा दिसले जे त्यांचं सामान गाडीत भरुन निघायच्या तयारीत होते. त्यांच्याकडे असलेल्या मॅपवरुन आम्ही चालत असलेली दिशा बरोबर असल्याचं कळलं. पण अजुन किती चालणं शिल्लक आहे हे लक्षात येईना. त्यामुळे आम्ही त्यांच्याकडे लिफ्ट मागितली. त्यांनीही ती दिली आणि आम्ही त्यांच्या गाडीतुन निघालो. सुरक्षिततेच्या दॄष्टिने इथे एकतर कोणी लिफ्ट मागत नाही, आणि मागितली तरी कोणी देत नाही. त्यामुळे आम्हाला आजी-आजोबांचं कौतुक वाटलं. आजी गाडी चालवत होत्या. आम्ही काही खाल्लं आहे का याची आजींनी आवर्जुन चौकशी केली. पाच मिनिटांतच आम्ही आमच्या गाडीपाशी पोचलो. आजी-आजोबांना धन्यवाद देऊन आम्ही परत पिजन फोर्जच्या दिशेने निघालो.

एव्हाना संध्याकाळचे ५.०० वाजले होते. सरळ हॉटेल गाठलं. आम्ही साधी रुम बुक केली होती. पण आमच्या इंडियन हॉटेलवालीने एक मोठी शाही रुम आम्हाला अपग्रेड म्हणुन दिली, आणि तीही तेवढ्याच पैशात. रुम ताब्यात घेऊन पटकन फ्रेश झालो. Cades Cove ला झालेल्या तंगडतोडीत दुपारचं जेवण झालं नव्हतं. त्यामुळे भुकेने पोटातल्या कावळ्यांचे हत्ती झाले होते. जवळच्याच एका IHOP मध्ये शिरलो. इथले पॅनकेक्स मला खुप आवडतात. नेमकी तेव्हा त्यांच्याकडे एक ऑफर सुरु होती ज्यात एका रेग्युलर डिशबरोबर अनलिमिटेड पॅनकेक्स मिळत होते. मग काय, प्रत्येकी ४ पोर्क सॉसेजेस, हॅशब्राऊन्स, स्क्रॅंबल्ड एग्ज आणि ७ पॅनकेक्स गिळंकॄत करुन परत हॉटेलवर आलो. ह्या खाण्यावरुन मुल्हेर-मोरा उतरुन सटाण्याजवळच्या सैनिक ढाब्यावर केलेल्या राक्षसी जेवणाची आठवण झाली. चालण्याची नसलेली सवय आणि प्रचंड चापलेले पॅनकेक्स यामुळे आशिष हॉटेलवर लगेच झोपी गेला.

बाहेर पायी फिरणाऱ्यांची खुप गर्दी दिसत होती. त्यामुळे मला हॉटेलवर रहावेना. मी मग एकटाच पायी भटकायला बाहेर पडलो. पिजन फोर्ज मधला मुख्य रस्ता एकदम गजबजुन गेला होता. रस्त्याच्या मानाने त्यावर खुपच गाडया होत्या. त्या सर्व मुंगीच्या वेगाने आणि मुंगीसारख्याच शिस्तीत जात होत्या. फुटपाथवर फिरणाऱ्यांची गर्दी होती. गिफ्टशॉप्समध्ये सोविनीयर घेणाऱ्यांची गजबज दिसत होती. प्रत्येक हॉटेलबाहेर हॅलोवीनसाठी केलेली सजावट आणि छानशी विद्युत रोषणाई दिवाळीसारखी भासत होती. बऱ्याच ठिकाणी गेमिंग आर्केड्स मध्ये गो-कार्टींग, मिनी गोल्फ, थ्रिलींग राईड्स सुरु होत्या. अनेक थिएटर्समध्ये Live Shows सुरु होते. एकीकडे रस्त्याशेजारीच मोठी टायटॅनिक बोट ठेवली होती आणि त्यात एक प्रदर्शन सुरु होतं. ही बोट खऱ्या टायटॅनिक सारखीच बनवलेली आहे. तशीच मेन लॉबी, डायनिंग एरिया, केबिन्स, स्टेअरकेस आणि तसाच "I am king of the world" वाला डेक. इथल्या प्रदर्शनात खऱ्या टायटॅनिकमध्ये मिळालेल्या अनेक वस्तुही ठेवलेल्या आहेत. ह्या बोटीजवळच वंडरलॅंड नावाची एक बिल्डींग आहे. तिचं वैशिष्ट्य म्हणजे ती बिल्डींग उलटी आहे, छप्पर खाली आणि पाया वर. अश्या विविध प्रकारच्या गोष्टींनी रस्ता अगदी गजबजुन गेला होता. हे सगळं बघताना ९.०० कधी वाजले ते कळलंच नाही. परत मागे फिरलो आणि हॉटेलवर आलो. संध्याकाळचं खाणं खुप झालं असल्यामुळे रात्री न जेवता आम्ही तसेच झोपी गेलो.



पिजन फोर्जमधील वंडरलॅंड बिल्डींग



दिवस दुसरा - रविवार, १० ऑक्टोबर २०१०
सकाळी ७.०० लाच बाहेर पडलो आणि गॅटलिनबर्ग गाव बायपास करुन सरळ स्मोकी माऊंटन्स पार्कमध्ये शिरलो. नुकतं उजाडत होतं. अजुन लोक फिरायला बाहेर पडले नसल्याने रस्त्यावर अगदी सामसुम होती. पार्कमध्ये फॉलला सुरुवात झाली होती. जवळपास सगळ्या झाडांची पाने पिवळी झाली होती.
आजचा आमचा पहिला टप्पा होता, Chimney Tops Trail. हा ट्रेल स्मोकीजमधे खुप लोकप्रिय आहे. २ मैलांचा असलेला हा ट्रेल बराच दमवणारा आहे. ट्रेल जिथे सुरु होतो तिथे गाडी लावली आणि बरोब्बर ८.०० वाजता चालायला सुरुवात केली. पायवाट आधी जरा दरीत उतरते, आणि एक छोटी नदी ओलांडुन पलिकडच्या डोंगरावर चढु लागते. हा सुरु होणारा चढ डोंगरमाथ्यावर जिथे ट्रेल संपतो तिथेच संपतो.

ट्रेलमध्ये लागलेली नदी

 

नदी ओलांडण्यासाठी असलेला लाकडी पुल



९.३० ला आम्ही मुख्य सुळक्याखाली पोचलो. हा सुळका पार करण्यासाठी ५० फुटांचा रॉकपॅच आहे. पॅचला एक्सपोजर बरेच आहे, पण भरपुर होल्ड्स असल्याने तो पार करणं अवघड नाही. आशिषला मधले काही होल्ड्स न जमल्याने तो खालीच थांबला. मी एकटाच वर गेलो.
वरुन दिसणारं दॄष्य अवर्णनिय होतं. कळसावर जाणवणारी सकाळची थंड हवा, सभोवताली पसरलेली शुगरलॅंड व्हॅली, हळुहळु रंग बदलु लागलेले डोंगर, उशीरा उजाडत असल्याने १०.०० वाजताही एकदम कोवळी असणारी किरणे आणि सभोवताली पसरलेली प्रचंड शांतता. हे सगळं बघुन एकदम मला मदनगडावरील सुर्योदय आठवला. हे सर्व अनुभवायला वरती मी आणि अजुन ३ जणांची एक गोरी फॅमिली असे आम्ही चौघच होतो. तेवढ्यात आशिषला वर यायची दुसरी सोपी वाट सापडली आणि तोही वर आला. वरती बरेच फोटो काढुन पोटपुजा केली आणि ह्या दुसऱ्या वाटेने खाली उतरुन परतीच्या वाटेला लागलो.




माथ्यावर जाण्यासाठी पार करावा लागणारा रॉकपॅच





माथ्यावरुन दिसणारी शुगरलॅंड व्हॅली


वर येणारे बरेच लोक आता वाटेत दिसत होते. "भैया, और कितना है?" विचारणारे (अर्थात इंग्रजीतुन) एक सरदार दांपत्यही वाटेत भेटले. ११.०० वाजता आम्ही परत गाडीपाशी आलो आणि पुढे निघालो.
१५ मिनिटांतच Newfound Gap इथे पोचलो. टेनेसी आणि नॉर्थ कॅरोलीना या राज्यांच्या सीमेवरील ही एक खिंड आहे. ३५०० किमी लांबीचा अ‍ॅपलेशियन ट्रेल ह्या खिंडीतुन जातो.




न्युफाऊंड गॅपमधील रॉकफेलर मेमोरियल


जरा वेळ तिथे थांबुन जवळच असणाऱ्या Clingmans Dome कडे निघालो. Clingmans Dome हा टेनेसी राज्यातील सर्वात उंच डोंगर. इथे पोचण्यासाठी अर्धा मैल चालावं लागतं. डोंगरावर एक observation tower आहे. येथुन बऱ्याच दुरवरील परिसर न्याहाळता येतो. असं म्हणतात की चांगली दॄष्यता असल्यास येथुन १०० मैलांवरील आणि ७ राज्यांतील परिसर दिसु शकतो. टॉवरवर जाण्यासाठी गोलाकार बांधीव मार्ग आहे. वरती बरीच गर्दी होती. प्रत्येकजण फोटो काढण्यात मग्न होता. आम्हीही काही फोटो काढले आणि खाली आलो.



Clingman's Dome Observation Tower



आमचा पुढचा टप्पा होता नॉर्थ कॅरोलिना राज्यातील शेरोकी (Cherokee) गाव. हे गाव स्मोकी डोंगररांगेच्या बाहेर आणि बरेच खाली आहे. इथे जाणारा रस्ता अतिशय सिनीक असा होता. पुर्ण रस्ता वळणं घेत डोंगर उतरणारा होता. एका बाजुने वाहणारी नदी, वाटेत घनदाट जंगले आणि वेगवेगळ्या रंगाचे उंच वृक्ष. २० मैलांचा हा प्रवास कधीही संपु नये असं वाटणारा होता.

 

शेरोकीला जाणारा रस्ता

दुपारी २.०० वाजता आम्ही शेरोकीला पोचलो. हे एक फारच छोटं पण अतिशय सुंदर गाव आहे. शेकडो वर्षांपासुन ह्या परिसरात राहणाऱ्या शेरोकी ह्या रेड इंडियन जमातीवरुन गावाला हे नाव पडलं. अजुनही हे लोक इथे रहातात. इथल्या रस्त्यांची नावे इंग्रजीबरोबरच शेरोकी भाषेतही आहेत. भुक खुप लागलेली असल्याने सरळ आम्ही एका हॉटेलमध्ये शिरलो. हे एक अमेरिकन हॉटेल होतं. आम्ही इथे बफे घेतला. चिकन, उकडलेले बटाटे, भज्यांसद्रूश एक पदार्थ, बीन्स, पास्ता, भरपुर सॅलड, विविध प्रकारचे सॉसेस आणि नावे माहीत नसलेले व वर्णन न करता येण्याजोगे अनेक पदार्थ खाल्ले. हे सगळं कमी की काय म्हणुन डेझर्टमध्ये केक, डार्क केशरी आणि हिरव्या रंगाची जेली चापली. साहजिकच जेवण अति झालं असल्याने शतपावली घालण्याच्या उद्देशाने जवळच्याच एका गिफ्टशॉपमध्ये शिरलो. स्थानिक जमातीने बनवलेल्या काही वस्तुंची खरेदी करुन बाहेर पडलो आणि शेरोकी गावातच असलेल्या Oconaluftee Indian Village मध्ये गेलो. शेकडो वर्षांपुर्वीच्या जमातीच्या खेडयासारखेच हे खेडे वसविले आहे. गर्द झाडी, मधुन वाहणारे झरे, छोट्या पायवाटा, बसकी लाकडाची घरे, छोटा तलाव व बाग आणि पारंपारिक लोककला सादर करणारे शेरोकी लोक आपल्याला त्या काळात घेऊन जातात. स्मोकीला येणारे फार कमी लोक इथे येतात. पण अगदी आवर्जुन भेट देण्याजोगी अशी ही जागा आहे.



गावातील झोपडीची प्रतिकॄती




घराची प्रतिकॄती आणि त्यासमोरील भाजीपाल्याची बाग





शेरोकी संग्रहालयाबाहेरील भव्य पुतळा


इथे संध्याकाळचे ४.३० कधी वाजले ते समजलंच नाही. आल्या वाटेने परत स्मोकीजच्या दिशेने जायला निघालो. वाटेत जंगलात एके ठिकाणी ट्राफिक जाम झालेला दिसला. पुढे गेल्यावर रस्त्याशेजारीच १०-१५ एल्क्सचा एक कळप दिसला. एल्क हे उत्तर अमेरिकेत आढळणारं मोठया आकाराचं हरीण. हा कळप पाहण्यासाठी बरेच लोकं थांबलेले. शेवटी फॉरेस्ट रेंजर आला आणि त्याने लोकांना पांगवले. Newfound Gap मधुन परत टेनेसीमध्ये शिरलो आणि अचानक वाटेत आमच्या पुणे ऑफिसमधील एक ग्रुप भेटला. ते क्लिव्हलंडहुन आले होते. त्यांना हाय-हॅलो करुन आम्ही निघालो आणि स्मोकीजच्या अगदी पायथ्यापाशी असलेल्या गॅटलिनबर्ग ह्या गावात पोचलो. गाडी पार्क केली आणि पायी भटकायला निघालो.

गावातला मुख्य रस्ता छोटासा आहे. त्याच्या दोन्ही बाजुला प्रशस्त फुटपाथ आहेत आणि त्याला खेटुन अनेक हॉटेल्स, रेस्टॉरंट्स, कॉफीशॉप्स आणि गिफ्टशॉप्स आहेत. दोन्ही बाजुंचे फुटपाथ पर्यटकांनी गजबजलेले होते. झगमगीत विद्युत रोषणाई, हालते देखावे, बोलक्या बाहुल्या, भितीदायक मेकप करुन लोकांना घाबरवणारे कलाकार यांचा वापर करुन गेमिंग आर्केड्स पर्यटकांना आकर्षित करीत होती. आमच्या कॅमेऱ्याची बॅटरी दुपारीच डाऊन झाल्याने गॅटलिनबर्गच्या ह्या रस्त्याचा एकही फोटो काढता आला नाही. कॅमेऱ्याची एव्हढी गरज ह्यापुर्वी मला कधीच जाणवली नव्हती. पण काही इलाज नव्हता. त्यामुळे ते सर्व दॄष्य डोळ्यांत साठवत आम्ही फिरत होतो. एव्हढ्यात शेजारच्या डोंगरावर जाणाऱ्या केबल कार्स दिसल्या. लगेच तिकीट काढलं आणि एका केबल कारमध्ये बसलो. ५ मिनीटांतच डोंगरावर पोचलो. इथे एक गिफ्ट शॉप कम रेस्टॉरंट आणि observation deck आहे. ह्या डेकवरुन समोर दिसते स्मोकीजची रांग आणि खाली पसरलेलं गॅटलिनबर्ग. संध्याकाळचे ७.०० वाजुन गेले असल्याने गावात दिव्यांचा झगमगाट होता आणि त्यात मुख्य रस्ता उजळुन निघाला होता. जवळपास अर्धा तास आम्ही ते दॄष्य बघत होतो. तिथुन निघावसं वाटतच नव्हतं. खाली जाणाऱ्या केबल कारमध्ये बसुन पुन्हा गॅटलिनबर्गच्या मुख्य रस्त्यावर आलो. थोडी खरेदी केली आणि तिथुन फक्त ७ मैलांवर असणाऱ्या पिजन फोर्जच्या आमच्या हॉटेलवर जाण्यासाठी निघालो.

गाडी सुरु केली आणि असं लक्षात आलं की आमचा GPS हँग झालाय. तो अजुन जंगलातल्या एका रस्त्यावर अडकला होता. अनेकदा restart करुनही तो काही मार्ग दाखविना. जाऊन-येऊन रस्त्याचा थोडा अंदाज आलेला होता. त्यामुळे त्या भरवशावरच पिजन फोर्ज गाठलं. रात्रीचे १०.०० वाजले होते. एका इटालियन हॉटेलमध्ये शिरलो. इटालियन डिशेसबद्दल काही माहित नसल्यामुळे तिथल्या वेट्रेसने सुचविलेली ऑर्डर दिली. आलेले पदार्थ फार काही चांगले नव्हते. ते कसेबसे संपवुन आणि औपचारिकतेसाठी वेट्रेसचे आभार मानुन तिथुन निघालो. हॉटेलवर येऊन लगेच झोपी गेलो.


दिवस तिसरा - सोमवार, ११ ऑक्टोबर २०१०
पहाटे लवकर उठुन ६.०० वाजताच परतीचा प्रवास सुरु केला. GPS अजुन जंगलातच अडकला होता. बॅकप म्हणुन आम्ही गुगल मॅपच्या प्रिंट्स घेतल्या होत्या. त्या कामी आल्या. त्या follow करत दुपारी १२.०० ला आम्ही घरी पोचलो.

२.५ दिवसांची ही प्रेक्षणिय आणि रंगतदार अशी ट्रिप आता कायमच्या लक्षात राहील ती निसर्गरम्य स्मोकीज परिसर आणि तिथल्या सुंदर अश्या फॉल कलर्ससाठी.